Kolejna rzeczka pstrągowa opisana na blogu to Ilanka. W poniższym artykule opisany został jedynie odcinek, którego użytkownikiem jest okręg PZW Zielona Góra. Prostując jedną informację z opisu, odcinek w granicach rezerwatu "Dolina Ilanki" aktualnie jest wyłączony z wędkowania. Zachęcam do czytania i komentowania.
"Piękna Ilanka jest prawobrzeżnym dopływem Odry, do której uchodzi w okolicy Rybocic w jej 184,7 km. Całkowita długość strugi wynosi 57,9 km, a swój początek bierze ze szczytowego fragmentu rynny glacjalnej zajętego przez dwa połączone ze sobą małe, płytkie jeziora Trawno i Trawienko. To łowisko specjalne koła PZW „Amur” z Torzymia – niedużego miasta leżącego na południowy - wschód od tych akwenów. Po minięciu zastawki i przepustu na wypływie rzeka spada w stromy, wąski jar z pięknymi okazami drzew liściastych płynąc bystro na północny - zachód po kamienisto – piaszczystym dnie. Wkrótce wydostaje się na niewielki zespół zaniedbanych łąk i za chwilę nurkuje pod drogą wojewódzką nr 138, by niebawem wpłynąć do j. Ilno (Torzymskiego) - regularnie zarybianego łowiska ogólnodostępnego PZW Okręg w Zielonej Górze.
"Piękna Ilanka jest prawobrzeżnym dopływem Odry, do której uchodzi w okolicy Rybocic w jej 184,7 km. Całkowita długość strugi wynosi 57,9 km, a swój początek bierze ze szczytowego fragmentu rynny glacjalnej zajętego przez dwa połączone ze sobą małe, płytkie jeziora Trawno i Trawienko. To łowisko specjalne koła PZW „Amur” z Torzymia – niedużego miasta leżącego na południowy - wschód od tych akwenów. Po minięciu zastawki i przepustu na wypływie rzeka spada w stromy, wąski jar z pięknymi okazami drzew liściastych płynąc bystro na północny - zachód po kamienisto – piaszczystym dnie. Wkrótce wydostaje się na niewielki zespół zaniedbanych łąk i za chwilę nurkuje pod drogą wojewódzką nr 138, by niebawem wpłynąć do j. Ilno (Torzymskiego) - regularnie zarybianego łowiska ogólnodostępnego PZW Okręg w Zielonej Górze.
Ilanka uchodzi z jeziora Ilno w jego w wąskiej, podmokłej, północnej zatoce, zostawia za sobą trasę E 30 (droga krajowa nr 2) i powoli opuszcza Torzym mijając pozostałości tzw. Górnego (Pierwszego) Młyna. Struga, jeszcze jako rów melioracyjny, pokonuje niewielką enklawę łąkową, po czym wpływa w malowniczą śródleśną dolinę. Tutaj resztki Średniego (Drugiego), a następnie Dolnego (Trzeciego) Młyna. Rzeka na tym odcinku ma 1,5 - 2 m szerokości, jest płytka i nie stanowi jeszcze godnego uwagi wędkarskiego łowiska, czego nie zmieni obecność drobnego szczupaka i okonia. Poniżej piękny, głęboki, jar ze stromymi zboczami. Ilanka płynie tu szybko, po chwili jednak zwalnia, brzegi doliny nieco się od niej oddalają, a jej dno zajęte jest przez rozległe torfowiska pokryte turzycami i sitami. To teren niedawno utworzonego rezerwatu „Dolina Ilanki”. Ochroną objęte zostały interesujące zespoły roślinne, kompleks źródlisk brzegowych oraz elementy fauny. Do chwili ukazania się odpowiedniego Zarządzenia Wojewody Lubuskiego możemy tutaj nadal wędkować z poszanowaniem przyrody. Dalej rzeka wpływa do niewielkiego, płytkiego, linowo – szczupakowego jeziora Pniów (łowisko ogólnodostępne PZW Okręg w Zielonej Górze) i uchodzi z niego szerokim na ok. 3,5 m kanałem, w którym toczy swe wody do betonowego mostku i ruin kolejnego Młyna Pniów (Czwartego Młyna).
To urokliwe miejsce, ale należy uważać na walące się ceglano - kamienne mury młyna, między którymi pieni się struga. Stąd rozpoczyna się najbardziej malowniczy fragment górnego biegu Ilanki, pojawia się pstrąg potokowy i rzeka zaliczana jest do krainy ryb pstrąga i lipienia (łososiowatych), z nakazem używania wyłącznie sztucznych przynęt. Ilanka pędzi tu na złamanie karku po kamienisto – żwirowym dnie przeciskając się pod zwalonymi drzewami i przerzucając swój nurt pomiędzy nadbrzeżnymi korzeniami. Poniżej ruin, po lewej stronie pozostałości przedwojennych małych stawów pstrągowych. Brzegi w wielu miejscach podcięte przez jej nurt przyjmują formę urwisk. Nad rzeką wznoszą się strome zbocza wąskiego jaru, które porasta wspaniały las mieszany z okazami buków, dębów i robinii. Pełno tu przewróconych, połamanych drzew, wykrotów i wysięków ze zboczy. Rzeka silnie meandruje i dociera do resztek kolejnego piętrzenia. To rejon tarlisk pstrąga potokowego, jest tu go bardzo dużo, ale przeważają osobniki niewielkich rozmiarów.
Wkrótce z lewej strony, do Ilanki wpada bystry rów z przejrzystą wodą zebraną z pobliskiego zespołu źródlisk. Ok. 20 m od koryta po jego prawej stronie znajdziemy zagubione ruiny następnego młyna i pozostałości kanału roboczego. Rzeka powoli skręca w kierunku zachodnim, który zachowa aż do granic powiatu sulęcińskiego.
Niebawem przełomy kończą się, choć struga płynie nadal szybko, teraz dnem doliny zajętym początkowo przez rozległy ols z zaroślami pokrzyw, a następnie przez kolejny, duży zespół torfowisk i turzycowisk. Jest on obramowany zboczami wzgórz pokrytych lasami, głównie sosnowymi. Dno cieku staje się piaszczysto – żwirowe i nadal meandruje, chociaż nieco słabiej. Przy brzegach wąski pas olch, liczne podmycia, a pstrąg wyraźnie większy. Ten odcinek za miejsce tarła obrał sobie minóg strumieniowy. Pobrzeża są nieco podmokłe, w kilku miejscach nawet bagniste, do głównego koryta uchodzą co pewien czas stare rowy melioracyjne.
Z prawej strony Ilanka przyjmuje Bobrówkę, w dolnym biegu również zasiedloną przez pstrąga potokowego. Piaszczyste teraz dno rzeki coraz śmielej porastają kępy moczarki kanadyjskiej, rzęśli i włosiennicznika, niejednokrotnie dzieląc jej nurt. Za nimi głębsze rynny i podmycia - to świetne miejsce na dużego pstrąga. Ilanka dociera do betonowego mostku na drodze Bielice – Bobrówko. Tu kończy się obszar rezerwatu. Rzeka ponownie płynie dnem nieco podmokłej doliny, tym razem w dużej mierze zakrzaczonej i porośniętej samosiejkami drzew. Po pewnym czasie struga dociera do następnego i jedynego ocalałego przed Rzepinem młyna Kraśnik (Rojek) z działającą tu małą siłownią wodną, niestety z jazem bez przepławki. Przed nami piękny, wysoki łuk mostu na drodze z Boczowa do Wystoku i dalej do Lubienia. Z prawej strony do rzeki wpada kanał ulgi, który oddzielił się od głównego łożyska przed młynem, po czym rzeka pokonuje kilka zakrętów i podmyć w korycie budowanym teraz głównie przez gliny zwałowe. Po prawej stronie zakrzaczone, kwieciste ugory, z lewej skarpa lasu, a w dnie gęste warkocze roślin podwodnych. Wśród nich kryją się kapitalne pstrągi, można z powodzeniem spróbować metody muchowej.
Rzeka, jest teraz już szeroka na ok. 4 – 5 m i miejscami głęboka na 1 – 1,5 m. Pojawia się tutaj w istotnych ilościach okoń, szczupak i płoć, a ilość pstrąga potokowego stopniowo maleje, ale są to najczęściej bardzo duże osobniki. Struga przeciska się pośród turzycowisk, olsów i trzcinowisk pomiędzy zalesionymi wzgórzami. Po pewnym czasie mijamy ujście prawostronnego dopływu – Cierniczki, a niebawem lewostronnego – Tarnawki, odwadniającej pobliski kompleks stawów. Po niespełna 200 m od tego miejsca Ilanka dociera do pozostałości dawnego mostu. Wyznacza on granicę powiatu sulęcińskiego. Ilanka pokonuje tu odcinek o długości 20,2 km. Jeszcze 1,5 km i przed nami most na drodze Starościn – Połęcko. Tutaj kończy się pierwszy odcinek cieku zaliczany do krainy pstrąga i lipienia oraz zmienia użytkownik rybacki – z PZW Okręg w Zielonej Górze na Okręg w Gorzowie Wlkp.
Do opisanego odcinka rzeki prowadzi kilka dojazdów. Na jego dolną część dotrzemy drogą z Rzepina przez Starościn i dalej na Połęcko, wyżej drogami asfaltowymi z Boczowa do Wystoku i z Bielic na Bobrówkę, zaś w okolice Młyna Pniów doprowadzi nas droga gruntowa z Pniowa do Prześlic."
Źródło: Między Wartą a Pliszką, czyli wędkowanie na wodach powiatu sulęcińskiego
(W. Zieleniewski, 2006)
Pozostałe rzeki pstrągowe:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz